De partijen die gifgas inzetten hadden uiteindelijk een voorkeur voor mosterdgas, dat als een vloeistof werd verspreid en het terrein onbegaanbaar maakte. Wanneer de huid van een soldaat ermee in contact komt zijn de effecten verschrikkelijk: grote geelgekleurde blaren, blinde en verkleefde ogen, het slachtoffer snakkend naar lucht...

 Al tijdens de oorlog werd de klaproos het symbool van de gesneuvelde frontsoldaten van de Eerste Wereldoorlog. Het gedicht In Flanders Fields van de Canadese arts John McCrae heeft daar voor een belangrijk deel aan bijgedragen.

Aan het begin van de oorlog moesten relatief onervaren artsen anesthesie toedienen aan zwaargewonde patiënten in shock. Gebrek aan kennis, ervaring en de juiste hulpmiddelen gingen gepaard met hoge sterfte. De arts Marshall wist met een zelf in elkaar gezet apparaat een mengsel van ether, lachgas en zuurstof betrouwbaar te doseren.

In de WOI maakten nieuwe wapensystemen verschrikkelijke wonden en in de loopgravenoorlog was met name het hoofd blootgesteld aan vijandig vuur. Verbrandingen en ernstige verminkingen van het gelaat waren aan de orde van de dag.

De Ierse arts en bacterioloog Adrian Stokes ontdekte in 1917 dat de verwekker van epidemische geelzucht kon worden geïsoleerd uit nieren van ratten. Daarop volgde een campagne voor bestrijding van ratten in de loopgraven, waarmee de ziekte werd ingedamd.

Met pijn in het hart constateerde de Duitse psychiater Emil Kraeplin dat de grote oorlog de bloem der natie afplukte en de egoïsten en lijntrekkers spaarde. De doorgedraaide soldaten rekende hij onder die laatste categorie.